Ze vertelt me dat ze de modeacademie doet. Ze is overgestapt van 3D naar 2D ontwerp, meer gericht op de Confectie-industrie. Ik vraag haar of ik haar ontwerpen mag zien. Ze neemt me mee naar een zijkamertje, waar een onaffe versie hangt van een jurkje met een opbollende rug. Op Facebook staan nog meer ontwerpen van haar, zoals een paar felgekleurde jurken, waarin ook weer diezelfde opbolling te zien is. Ik ben onder de indruk. Maar ik zie ze nog niet in de garage hangen. Daarvoor zijn het teveel kunstobjecten, te af. De uitdaging zit 'em voor mij juist in het naar een hoger level tillen van een voorwerp (wat soms op het eerste oog weinig om het lijf lijkt te hebben). Dan zie ik een stapeltje patronen hangen. De elastiekje zijn uitgedroogd, in de patronen zie ik een gaatjesspoor terug, wat ik ook al op het tafelblad zag. Ik zie ineens een beeld voor me van die patronen in de garage in de wind. Ik fantaseer hardop: een metafoor voor een droom die niet uit is gekomen? Nee hoor, het is voor mij geen teleurstelling, zegt ze stralend. Ik kwam er juist achter wat ik wél wilde.Toen ik stageliep bij een modeontwerpster, die haar eigen label als haar kind zag, wist ik: Dit is niets voor mij. Ik wil Huisje, Boompje, Beestje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten